Dziecko z zaburzeniami integracji sensorycznej w szkole – jak odbiera świat?
Dziecko z zaburzeniami integracji sensorycznej w szkole może prezentować pełen wachlarz zachowań, które nie są zrozumiałe dla jego rówieśników. Często jest zbyt wycofane i stroni od wszelkiej aktywności fizycznej lub wręcz odwrotnie – jest nadmiernie pobudzone. To jak odbiera bodźce, które go otaczają, wpływa na relacje i kontakty z innymi dziećmi. Zaburzenia, którymi jest dotknięte, mimo woli utrudniają mu koncentrację, a nauka staje się dla niego i jego nauczyciela wyzwaniem. Lecz to, jak dziecko odbiera świat, jest dla niego normą, w której próbuje się odnaleźć i funkcjonować.
Dziecko z zaburzeniami integracji sensorycznej w szkole zachowuje się adekwatnie do sposobu, w jaki przetwarza docierające do niego bodźce. Proces ten przebiega niewłaściwie – zarówno w odbiorze, jak i interpretacji danej informacji. Często prowadzi to do niemożności poradzenia sobie z sytuacją szkolną i ogromem danych, które napływają do mózgu. Efektem tego jest frustracja i problemy emocjonalne, problemy z uwagą i pamięcią, które w znaczny sposób utrudniają prowadzenie zajęć nauczycielowi.
Nadwrażliwość oznacza zbyt silną reakcję na bodźce, które docierają do dziecka, przez co dziecko odbiera je niezwykle intensywnie. W konsekwencji dziecko ma utrudnione prawidłowe funkcjonowanie na zajęciach. Nadwrażliwość przejawia się np. nieumiejętnością skupienia się na wykonywanym zadaniu, zasłanianiem oczu i uszu, lękiem przed zabawami na placu zabaw, przesadnym reagowaniem na dotyk innej osoby.
Podwrażliwość to nie zauważanie delikatnych bodźców. Układ nerwowy dziecka reaguje na nie tylko wtedy, gdy są w dużej ilości lub o dużej sile. Uczeń dotknięty podwrażliwością nie zauważy, że jest skaleczony czy brudny. Nie poczuje nawet, że ktoś go popchnął czy szturchnął. Nie potrafi się dłużej skoncentrować na wykonywanej czynności.
Poszukiwanie wrażeń przejawia się dużymi potrzebami dziecka dotyczącymi bodźców. 'Zblokowany’ układ nerwowy poszukuje stanu równowagi – bodźce muszą być intensywne (dla innych dzieci są one odbierane jako zbyt intensywne). Dziecko może potrzebować dużo ruchu, albo poczucia mocnego dotyku. Aby pomóc dziecku z potrzebą wrażeń i bodźców, nauczyciel może zadbać o zwiększenie ilości ruchu, dziecko może też zająć czymś dłonie, np. tzw. 'gniotkiem’.
http://strefamysli.pl/zaburzona-integracja-sensoryczna-a-zachowanie-dziecka/
Na czym polega terapia integracji sensorycznej?
Głównym zadaniem terapii jest dostarczenie kontrolowanej ilości bodźców w taki sposób, że dziecko spontanicznie będzie przystosowywało i poprawiało integrację tych bodźców.
Ćwiczenia dostosowane są do poziomu rozwoju dziecka. Terapia ma postać zabawy. Nie uczy się dzieci konkretnych umiejętności, lecz poprawiając integrację sensoryczną wzmacnia procesy nerwowe leżące u podstaw tych umiejętności. Zajęcia odbywają się w pomieszczeniu specjalnie do tego przystosowanym i wyposażonym w odpowiednie przyrządy. Atmosfera podczas terapii wpływa na zmianę obrazu dziecka i jego funkcjonowanie w środowisku zarówno w sferze motorycznej, emocjonalnej jak i społecznej. Dziecko czując, że odnosi sukcesy, podnosi swoją samoocenę. Te doświadczenia przenosi również poza salę terapeutyczną.
DROGI RODZICU!
Na postawienie diagnozy i rozpoczęcie terapii nigdy nie jest za późno, jednak warto trzymać rękę na pulsie – im wcześniej zauważymy problemy z integracją sensoryczną i skontaktujemy się z terapeutą, tym szybciej osiągniemy zadowalające efekty